جوان آنلاین: ایران مهد هنر‌های سنتی و صنایع دستی است. کمتر شهر و دیاری را می‌توان در این سرزمین کهن یافت که با یک یا چند محصول از هنر‌های سنتی و صنایع‌دستی شهره ملی نشده باشد و البته شهر‌ها و روستا‌های بسیاری نیز داریم که در سایه این «هنر- صنعت» دیرینه، فاخر و کاربردی، به افتخار جهانی شدن نائل آمده‌اند و نام ایران را در ردیف اولین و برترین جهان در صنایع دستی نشانده‌اند. با چنین ظرفیتی، اما شوربختانه باید گفت، به‌رغم تنوع و اصالت شاخه‌های صنایع دستی در ایران، بنا به دلایل بی‌شمار، این هنر- صنعت به جایگاه شایسته خود در زندگی و اقتصاد ما دست نیافته است. درواقع باوجود ظرفیت بالقوه صنایع دستی در ابعاد فرهنگی و اقتصادی که هم موجب حفظ هویت و اصالت ما، هم تسهیل خودکفایی ملی می‌شود، در عمل شاهد موانع و مشکلات بسیار در برابر این بالفعل شدن آن هستیم. از بحث کلان صادرات یا واردات صنایع دستی و مشکلات و چالش‌های آن و از مسائل و مشکلات صنفی هنرمندان و شاغلان این حوزه که بگذریم نکته مهم قهر مردم خودمان با صنایع دستی ایرانی و گرایش‌مان به کالا‌های مدرن و فانتزی است که جای نگرانی جدی دارد. ۲۰ خرداد روز جهانی صنایع دستی که در ایران در قالب یک هفته برگزار می‌شود، فرصتی است تا بار دیگر به هنروران این حرفه ارزشمند، صاحبان دست‌هایی که هنر، صنعت و اصالت می‌آفرینند، توجهی بیش از پیش کنیم و شرایط را برای پیوند دوباره صنایع دستی با سبک زندگی‌مان فراهم سازیم. بی‌تردید بخش زیادی از آنچه به عنوان میراث‌فرهنگی می‌شناسیم همان دست ساخته‌های پیشینیان است و بر این سیاق صنایع‌دستی را می‌توان میراث هویتی دیروزمان برای امروز و فردا دانست و از این‌رو تلاش برای آفرینش محصولات این عرصه، باید همیشگی باشد تا این بخش از هویت‌مان ماندگار بماند و دستخوش اضمحلال نشود.
